Σπήλαιο Αλεπότρυπας  - Διρός

Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1958 εντελώς τυχαία από τον Αποστόλη Λαμπρινάκο όταν ο σκύλος του, κυνηγώντας μια αλεπού, χώθηκε στην τρύπα του σπηλαίου και βγήκε τρεις μέρες μετά. Πρόκειται για μια διώροφη κοίτη υπόγειου ποταμού. Σημαντικά ανθρωπολογικά ευρήματα της Νεώτερης Παλαιολιθικής-Νεολιθικής Εποχής ανακαλύφθηκαν στο εσωτερικό του, καθιστώντας το ένα από τα σημαντικότερα φυσικά μουσεία του ανθρώπου στον Ευρωπαϊκό χώρο. Βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί και κρανία, σκελετοί ζώων, μαρμάρινα ειδώλια, εργαλεία, αγγεία, καθώς και ένας λίθινος πέλεκις. Εικάζεται πως οι άτυχοι κάτοικοι του σπηλαίου εγκλωβίστηκαν μέσα μετά από ισχυρό σεισμό. Η Αλεπότρυπα χρησιμοποιήθηκε από τον Νεολιθικό άνθρωπο ως καταφύγιο, κατοικία, αποθήκη αγαθών, νεκροταφείο και τόπο λατρείας των νεκρών.

Βασικοί σταθμοί στην διαδρομή είναι ο σταλαγμίτης «Ελιά» στον πρώτο θάλαμο, κοντά στον οποίο βρέθηκε εργαστήριο ψησίματος πήλινων αγείων, καθώς και ο «Τόπος Λατρείας» ο οποίος έχει μαυρίσει από τα δαδιά που χρησιμοποιούσαν κατά την διάρκεια θρησκευτικών τελετών. Σήμερα, το σπήλαιο δεν είναι ανοιχτό στο κοινό, ο επισκέπτης, όμως, μπορεί να δει πολλά από τα ευρήματα στο Μουσείο το οποίο βρίσκεται δίπλα από την είσοδο του σπηλαίου.