Το παραδοσιακό, ορεινό χωριό Κρεμαστή βρίσκεται στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του όρους Πάρνωνα. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 860 μέτρων και απέχει 66 χιλιόμετρα από την Σπάρτη. Το όνομα Κρεμαστή δόθηκε στο χωριό επειδή μοιάζει να κρέμεται ανάμεσα στα γύρω βουνά. Στην Κρεμαστή υπάρχουν πηγές, ενώ περιβάλλεται από δάση πεύκων και ελάτων.
Το χωριό κτίστηκε τον 15ο αιώνα, κατά την μετακίνηση του πληθυσμού της εποχής. Συγκεκριμένα, η ιστορία της Κρεμαστής ξεκινά το 1462 όταν ο Μυστράς έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Τότε, πολλοί από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών τράπηκαν σε φυγή, βρίσκοντας καταφύγιο στη Κρεμαστή για να προστατευτούν από τον κατακτητή. Το 1661, η Κρεμαστή αριθμούσε 3500 κατοίκους, (όπως αναφέρει η απογραφή των Ενετών). Τον Αύγουστο του 1826, οι Τουρκοαιγύπτιοι επιτέθηκαν στη Κρεμαστή καίγοντας και λεηλατώντας το χωριό. Οι κάτοικοι, μετά από τριήμερη αντίσταση σε ένα μικρό, παλαιό φρούριο, παραδόθηκαν λόγω έλλειψης τροφής και νερού. Το 1870, ξεκίνησε το κύμα μετανάστευσης προς την Αμερική και κατά την δεκαετία του 1970, το χωριό είχε, πλέον, εμφανή τα σημάδια της ερήμωσης.
Η Κρεμαστή είναι ένας προορισμός ιδανικός για χαλάρωση και περπάτημα μέσα στη φύση. Εδώ, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τα παραδοσιακά σοκάκια, καθώς και τα πέτρινα, δίπατα σπίτια. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χωριού είναι η ύπαρξη σπιτιών-οχυρών, χωρίς ανοίγματα στο ισόγειο και με πολεμίστρες και αμπάρες. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η λεγόμενη Καζάρμα, ένα από τα παλαιότερα σπίτια στην Κρεμαστή. Σύμφωνα με την παράδοση ορισμένα από αυτά υπήρξαν αρχηγεία αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, ενώ στην πλατεία, στέκει επιβλητικό το πετρόκτιστο καμπαναριό.
Ιδιαίτερη ιστορική και αρχαιολογική αξία έχει και η «Βρύση της Κρεμαστής». Η σημερινή μορφή της βρύσης είναι αποτέλεσμα εργασιών που έγιναν σε μια δεύτερη οικοδομική φάση, (πιθανόν στα τέλη του 19ου αιώνα). Σύμφωνα με την επιγραφή που είναι χαραγμένη επάνω, η βρύση κατασκευάστηκε στις 31 Μαϊου του 1722 και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, ήταν σημείο αναφοράς της κοινωνικής ζωής του χωριού.