Παναγιώτης Πουλίτσας - Ανώτατος Δικαστικός, Προσωρινός Πρωθυπουργός της Ελλάδας

Ο Παναγιώτης Πουλίτσας γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1881 στο ιστορικό χωριό Γεράκι της Λακωνίας. Γονείς του ήταν ο Ηλίας και η Διαμάντω, το γένος Παπανικολάου. Πραγματοποίησε της εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο (1890-1893) και στο Γυμνάσιο της Σπάρτης (1893-1897). Στη συνέχεια, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1901 αναγορεύτηκε διδάκτωρ Νομικής. Αφού άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στη Σπάρτη για πέντε χρόνια (1902-1907) διορίστηκε δικαστής, κατόπιν διαγωνισμού, υπηρετώντας αρχικά ως πρωτοδίκης και στη συνέχεια ως εφέτης σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το 1909, άρχισε και η έντονη πνευματική και κοινωνική του δράση με συμμετοχή σε επιστημονικά και κοινωφελή σωματεία και ιδρύματα.

Το διάστημα 1911-1914, ο Παναγιώτης Πουλίτσας συμπλήρωσε τις νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα υπηρέτησε στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης και Ιωαννίνων. Το 1915, μετέφρασε τα βιβλία του Γιόζεφ Κόλερ (Joseph Kohler), «Ιστορία του Ισραηλιτικού και του Ιουδαϊκού Δικαίου» και «Ιστορία του Αραβικού και του Ισλαμικού Δικαίου» και στη συνέχεια έγινε πρόεδρος Εφετών στην Αθήνα. Το 1920, ο Παναγιώτης Πουλίτσας έγινε Έταιρος της «Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών» και της Εν Αθήναις «Αρχαιολογικής Εταιρείας», καθώς και Μέλος του «Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού». Το 1925, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Δαμιανός, του απένειμε τον Χρυσούν Σταυρόν του Παναγίου Τάφου και το ίδιο έτος ο Παναγιώτης Πουλίτσας εξέδωσε το έργο του, «Γερόνθραι-Γεράκιον». Επίσης, το 1936 του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ταξιαρχών του Β’ Τάγματος του Φοίνικος.

Το 1932, διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας, ενώ το 1943 έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, θέση που κράτησε ως το 1951. Στις πρώτες μετά την απελευθέρωση βουλευτικές εκλογές του 1946, διετέλεσε προσωρινός Πρόεδρος της Κυβέρνησης που συγκροτήθηκε από τα ηγετικά στελέχη του Λαϊκού Κόμματος. Η πρωθυπουργία του αυτή διήρκησε μόλις 14 ημέρες, από τις 4 έως τις 18 Απριλίου του 1946.

Στις εκλογές του 1951, εξελέγη βουλευτής Αθηνών με το ψηφοδέλτιο του «Ελληνικού Συναγερμού» και το 1952 ανακηρύχθηκε προστάτης και ευεργέτης της Μονής Οσίου Γρηγορίου του Άγίου Όρους, καθώς και επίτιμος πρόεδρος της «Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας». Επίσης, το 1954 εκλέχθηκε πρόεδρος της   Εν Αθήναις «Αρχαιολογικής Εταιρείας» και το 1957 εκλέχθηκε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1963, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αθηναγόρας, του απένειμε τον Χρυσούν Α’ Σταυρόν της Αγιορείτικης Χιλιετηρίδος για το ήθος και την ακεραιότητά του.

Το συγγραφικό έργο του Παναγιώτη Πουλίτσα περιλαμβάνει κυρίως νομικές μελέτες, με σημαντικότερο το βιβλίο του, «Σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας» (1946). Ο Παναγιώτης Πουλίτσας απεβίωσε στις 16 Ιανουαρίου του 1968, σε ηλικία 87 ετών, και κηδεύτηκε στην Αθήνα με τιμές πρωθυπουργού εν ενεργεία.

Τέλος, το 1972 το Υπουργείο Πολιτισμού ίδρυσε τη «Δημόσια Βιβλιοθήκη Σπάρτης» λαμβάνοντας υπόψη «την προσφερομένην συλλογήν βιβλίων του αποθανόντος Προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας Π. Πουλίτσα αποτελουμένη εκ δώδεκα χιλιάδων τόμων βιβλίων ων η αξία υπερβαίνει τα δύο εκατομμύρια».