Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου
Η εκκλησία(κυρίως ναός και παρακκλήσι), βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του χωριού και εορτάζει στις 15 Αυγούστου.
Πρόκειται για ναό Βυζαντινού ρυθμού, κτισμένος από λαξευτό μάρμαρο. Είναι η δεύτερη υψηλότερη εκκλησία της Πελοποννήσου μετά την Υπαπαντή του Χριστού στην Καλαμάτα. Το παρεκκλήσι κτίστηκε με την προοπτική να αποτελέσει μοναστηριακό ναό περί το 1610-1650. Επιτέλεσε τον ρόλο μοναστηριού μέχρι και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Κατά την προεπαναστατική περίοδο είχε δεκαοκτώ μοναχούς. Το 1829, είχε τρεις μοναχούς και τρία άτομα βοηθητικό προσωπικό, ενώ το 1834 φαίνεται πως υπήρχε μόνο ένας, ονόματι Δαμασκηνός.
Τελικά η κτηματική περιουσία του μοναστηριού καταλήφθηκε από τους χωρικούς και διασώθηκε μονάχα το παρεκκλήσι. Τα ερείπια των κελιών των μοναχών διασώζονταν μέχρι το 1924. Η ανοικοδόμηση του νέου ναού έγινε, κυρίως, από Αγοριανίτες της διασποράς, με πρωτοστάτη τον Κωνσταντίνο Δ. Καφεντζή. Τέλος, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί προσπάθησαν, (ευτυχώς ανεπιτυχώς), να χτυπήσουν την εκκλησία με δύο βόμβες.