Η εορτή του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Αλευρού Λακωνίας
«Αφέντη Αη Γιώργη
συργιανάει τ’αηδόνι
τ’αηδόνι, τ’αηδονάκι
και το χελιδονάκι.
Να ρίξει ο Απρίλης
δύο νερά τ’αηδόνι
τ’αηδόνι, τ’αηδονάκι
κι ο Μάης άλλο ένα.
Να δεις τα κοντοκρίθαρα
τ’αηδόνι, τ’αηδόνι
τ’αηδόν,ι τ’αηδονάκι
πώς καβαλάν τις φράχτες.
Να φέρω λίτρες το κερί
κι οκάδες το λιβάνι
με το γουβαλοτόμαρο
να κουβαλώ το λάδι».
Το ορεινό χωριό Αλευρού απέχει 23 χιλιόμετρα από τη Σπάρτη και γειτονεύει με τα χωριά Καστόρι, Περιβόλια και Γεωργίτσι. Στην κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ναός του Αγίου Γεωργίου (προστάτης του χωριού) ο οποίος οικοδομήθηκε κατά την δεκαετία 1887-1897, στη θέση ενός παλαιότερου μικρού ναού. Κάθε χρόνο, στις 23 Απριλίου τιμάται η μνήμη του Αγίου και οι κάτοικοι πραγματοποιούν μεγάλη εορτή. Όταν η ημερομηνία τυγχάνει πριν από το Πάσχα η εορτή μετατίθεται για την Δευτέρα του Πάσχα.
Ανήμερα της μνήμης του Αγίου Γεωργίου, οι κάτοικοι της Αλευρούς πηγαίνουν στην εκκλησία, όπου μετά την Θεία Λειτουργία ακολουθεί περιφορά της εικόνας (τρεις φορές) στον περίβολο του ναού. Μπροστά πηγαίνουν δύο νέοι κρατώντας την εικόνα και ακολουθούν ο ιερέας με τους ψάλτες και τους πιστούς. Μετά το τέλος της λειτουργίας πραγματοποιείται αρτοκλασία και στους πιστούς προσφέρονται διάφορα γλυκίσματα, μεζέδες και κρασί.
Τα παλαιότερα χρόνια, την ώρα που η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε χαρμόσυνα, ορισμένοι από τους άντρες του χωριού ανέβαιναν στον δημόσιο δρόμο («δημοσιά») όπου έριχναν αυτοσχέδια βαρελότα. Επίσης, το απόγευμα της ίδιας ημέρας λάμβανε χώρα το έθιμο του «Αφέντη Αη Γιώργη», κατά το οποίο πολλοί από τους νέους του χωριού, καβάλα στα στολισμένα άλογά τους, έκαναν τρεις φορές τον γύρο του ναού. Πρώτος ήταν ο παπάς του χωριού, ενώ ακολουθούσαν οι μουσικοί και οι πιστοί. Στην συνέχεια στηνόταν μεγάλο γλέντι, το οποίο κρατούσε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Παράδοση και έθιμο αποτελούσε και το φαγητό της ημέρας του Αγίου Γεωργίου, το οποίο ήταν ψητό κατσικάκι με πατάτες στον φούρνο. Σε κάθε γειτονιά άναβε κι ένας φούρνος, παρότι όλα τα σπίτια διέθεταν τον δικό τους. Όταν τα ταψιά με το ψητό έμπαιναν στον φούρνο, οι νοικοκυρές σφράγιζαν το καπάκι περιμετρικά με λάσπη φτιαγμένη από χώμα, στάχτη και νερό. Στη συνέχεια, πήγαιναν στην εκκλησία και μετά το τέλος της λειτουργίας επέστρεφαν για να βγάλουν τα ταψιά. Έτσι, κατά την εορτή του Αγίου Γεωργίου ήταν η μοναδική μέρα του χρόνου που ολόκληρο το χωριό είχε το ίδιο φαγητό.