Αλέκος Παναγιωτόπουλος–Μουσουργός

Ο Αλέκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε  το 1898 στη Σπάρτη Λακωνίας. Πήρε τις πρώτες του μουσικές γνώσεις στην ηλικία των δέκα ετών ως μέλος της Φιλαρμονικής Σπάρτης, με δασκάλους τους Ιταλούς αρχιμουσικούς Αντόνιο Μπιφέρνο και Ρουτζέρο Καμπανίλε. Σε ηλικία 16 ετών (μαθητής της Τρίτης τάξης του Γυμνασίου) έγραψε τα πρώτα του τραγούδια όπως ο «Ευρώτας», η «Πρωτομαγιά», η «Άνοιξη» κ.α.

Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1912-1918) υπηρέτησε ως επίστρατος στρατιώτης, επί πέντε έτη, στη στρατιωτική μπάντα, κοντά στον αρχιμουσικό Ιωάννη Καρατζά, παίζοντας κορνέτα και αλτικόρνο. Το 1923 παρακολούθησε μαθήματα μουσικής δίπλα στον διευθυντή μπάντας, Βασίλειο Σωζόπουλο και τον Ιωάννη Φραγκόπουλο.  

Την περίοδο 1923-1927, ο Αλέκος Παναγιωτόπουλος διετέλεσε αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Σπάρτης συνθέτοντας περισσότερα από τριάντα ελαφρά τραγούδια, τα οποία φωνογραφήθηκαν κι έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το πασίγνωστο «Θυμήσου».

«Κλείσαν των ονείρων μας οι γρίλιες,

σβήσαν της αγάπης μας οι ζήλιες,

ποιος σ’ έχει πάρει χλωμό φεγγάρι

και κρυφοκλαίω τώρα όταν δω ζευγάρι,

σε συλλογιέμαι και τυραννιέμαι,

ήσουν για μένα της ζωής μου ο σκοπός.

Θυμήσου κάποτε πόσο αγαπιόμαστε,

θυμήσου, πίκρες, χαρές πως μοιραζόμαστε,

θυμήσου, έκλαιγες κι έκλαιγα μαζί σου,

τώρα ποιος κλαίει όταν κλαις;

σε ποιον τον πόνο σου θα λες;»

Το 1927, ο Αλέκος Παναγιωτόπουλος διορίστηκε ως καθηγητής μουσικής στο Μονοτάξιο Διδασκαλείο Σπάρτης, το οποίο λειτούργησε στο κτίριο της «Επαγγελματικής Σχολής Σπάρτης» (1924-1929). Το 1929, τοποθετήθηκε στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης και από τότε όλη η στιχουργική του δραστηριότητα επικεντρώθηκε στο σχολικό τραγούδι. Παράλληλα, ίδρυσε το Παράρτημα του Ελληνικού Ωδείου Σπάρτης και τη γυναικεία χορωδία «Χορωδία Ελληνίδων» με την οποία έδωσε πολλές συναυλίες εντός κι εκτός Λακωνίας.

Το 1943, μετατέθηκε  στο Γυμνάσιο Μοσχάτου, όπου δημιούργησε και διηύθυνε  μία από τις καλύτερες αθηναϊκές σχολικές χορωδίες, με την οποία έκανε πολλές εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο. Μέσα από αυτή, ο Παναγιωτόπουλος διέβλεψε το ξεχωριστό ταλέντο της μεσοφώνου Κικής Μορφονιού, η οποία στη συνέχεια αναδείχθηκε σε μεγάλη προσωπικότητα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε πως στις 30 Νοεμβρίου του 1952, η χορωδία διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση στην αίθουσα «Παρνασσός» της Αθήνας, για τη μουσική τριακονταετία του μαέστρου της, Αλέκου Παναγιωτόπουλου.

Ο Αλέκος Παναγιωτόπουλος δίδαξε μουσική στα δημόσια σχολεία επί 35 συναπτά έτη. Εξέδωσε τρία βιβλία με σχολικά και παιδικά τραγούδια βασισμένα σε στίχους σημαντικών Ελλήνων ποιητών και έγραψε περίπου εκατό ελαφρά τραγούδια, πολλά εκ των οποίων έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει: «Δεν έγραψα ποτέ τραγούδι χωρίς να έχω τη μουσική έμπνευση, οπότε από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα συγκίνησης ή ενθουσιασμού ιερού». Απεβίωσε το 1992 (σε ηλικία 94 ετών) έχοντας νωρίτερα πει αναμετρούμενος με τον θάνατο: «Δεν με φοβίζει πια ούτε ο θάνατος, γιατί η ψυχή μου εκεί πάνω θα νοιώθει υπέρτατη ευτυχία και αγαλλίαση, όταν θα ακούει τα Ελληνόπουλα να τραγουδούν τα τραγούδια μου».